بـه گـریـه‌هـای یـتـیـمـانـۀ گـدایـانـت            اراده کـن بـرسد دست ما به دامانت

بریده‌ایم ز شهـر و به خاک‌راه زدیم            به این امـیـد که بـاشـیم در بیـابـانت

گـنـاهـکـاری ما خـشکـسـالی آورده            نمی‌رسد به نفـس‌های شهـر، بارانت

«بُطـونهم مُلئت بالحرام» هم شده‌ایم            که نیـسـتـیـم زمان عـمـل مسلـمـانت

ز ره نیامدی و جمعه جمعه پیر شدند            تمام پـیـرغـلامـان ز داغ هـجـرانت

بیـا بـهـار به پـا کـن بـهـار یعـنی تو            بـیا که گـل بـدهـد دانه دانه گـلـدانت

عـزای جد غـریـبت رسـیده آقـا جان            فدای شال عـزا و دو چـشم گـریانت

بـرات کـربـبـلا را بـیـا مـحـبـت کن            بحق خـشکی لب‌های جـدّ عـطشانت